Maroko przez dynastie

W przeciwieństwie do prowincji i regionów Wschodu, islamizacja Maroka nie była łatwa, ponieważ trwała pół wieku podboju (od 647 do 710 r. p.n.e.) Po nawróceniu miejscowej ludności pojawiły się pierwsze oznaki chęci oderwania się od nauczania kalifów Wschodu. Próby te miały się zakończyć w 788 roku J.C. pojawieniem się pierwszej dynastii islamskiej w Maroku, czyli Idriszydów. Człowiekiem stojącym za tym politycznym wyzyskiem był szeryf Idriss Ibn Abdellah, potomek proroka. Po ucieczce przed masakrą dokonaną przez opatów pod koniec bitwy o Fakh pod Mekką (786 r. p.n.e.), zamieszkał w Walili (volubilis). Wspierany przez Awrabów i inne plemiona Amazów, zaczął tworzyć królestwo. Z kolei stłumił Tamesna (region Salé) Fazaz (region Azrou-Aïn Leuh), a następnie wygrał Tlemcen. Imam Idriss zmarł w 791 roku J.C. zamordowany przez emisariusza Kalifa Abbasyda. Jego syn Idriss II, urodzony dwa miesiące później, został uroczyście rozpoznany w wieku 12 lat. Bardzo wcześnie wykazał polityczne pokrewieństwo. W ten sposób założył miasto Fez i rozszerzył swoją władzę nad całym Marokiem. Po raz pierwszy niepodległe wcześniej plemiona Amazów zostały zjednoczone pod jedną muzułmańską władzą.

Potocznie nazywana "Al Mourabitin", dynastia ta wywodzi się z berberyjskich plemion Lamtuny i Judalli, które przeszły na islam w IX wieku. Podążając za tą ideologią i religijnym powołaniem, Almorawidowie, kierowani przez swojego przywódcę Abdallaha Ibn Yassina, stworzyli solidną i religijną wspólnotę, która osiedliła się w 1048 roku w obozowym mieście w Senegalu. W tym czasie odbyło się kilka wypraw wojskowych w celu wypędzenia nie-islamskich plemion z Senegalu, w kontekście świętych wojen pod wodzem Yahya z plemienia Lamtuna. Później udało im się podbić północ. Pod przewodnictwem Abu Bakra Ibn 'Umar al-Lamtûni, a następnie Yusufa Ibn Tashfîna w latach 60. ubiegłego wieku, Almorawidom udało się również zdominować cały Maghreb, a nawet Al-Andalus, wypędzając chrześcijańskich królów i gromadząc islamskich przywódców. Pod koniec XI w. dynastia Almoravidów rządziła obszarem hiszpańsko-maghrebowskim, przekazując sunnickie, jednoczące wartości islamu.

Dynastia Almohad wywodzi się z religijnej grupy Berberów założonej na początku XII wieku, która próbowała obalić Almorawidzi i podbić północną Afrykę oraz muzułmańską Hiszpanię. Ich arabska nazwa, która oznacza jedność "attawhid", była przedmiotem ich proklamacji. W czasach Almorawidów kilka szyickich emiratów zostało zlikwidowanych. Wraz z przybyciem Ibn Toumart, założyciela dynastii Almohad, przekonania te zostały ustalone po raz drugi. Około 1118 roku wypowiedział wojnę Almorawidom z pomocą kilku plemion z Atlasu Wysokiego. Po jego śmierci w 1130 r., jego uczeń Abdelmoumen El Koumi zdołał najechać Marrakesz w 1146 r., aby zakończyć panowanie Almorawidów przed wyruszeniem na podbój "Ifriquiya" (Afryka). Położył też pod swoje panowanie Ala Andaluzyjczyków. Almohadowie pozostawili na przestrzeni lat swój ślad, a kilka pomników świadczy o potędze ich imperium: Wieża Hassana w Rabacie, meczet Giralda w Sewilli czy El Koutoubia w Marrakeszu.

Merynoidy pochodzą z plemienia berberyjskiego zwanego Zénète, które panowało w "Maghrebie Al-Aqsa" (Maroko) od XIII do XV wieku. Zasiedziani w Górnej Moulaya, służyli Almohadowi przed zdobyciem Rifa i przejęciem kontroli nad Fezem w 1248 roku. W przeciwieństwie do poprzednich dynastii, Merynoidy nie chciały dominować pod pretekstem religijnym, ale pragnęły pewnego pokoju i sprawiedliwości pod swoim panowaniem. W 1269 roku obalili Almohads i zajęli Marrakesz. Następnie w 1465 roku utworzyli oni imperium, narzucając swoje panowanie tymczasowo Maghrebowi i niewielkiej części wybrzeża Andaluzji. Centrum ich imperium znajdowało się między Tazą i Fezem a jego granicami, które z czasem ewoluowały: Ocean Atlantycki na zachodzie, Morze Śródziemne na północy, domena Abdalwadydów na wschodzie i Sahara na południu. W 1358 roku Abu Inan Faris został zabity. Wydarzenie to wyznaczyło początek upadku dynastii. W związku z tym nie byli w stanie wypędzić Portugalczyków i Hiszpanów. To dało początek nowym rządom nowej dynastii, którą jest Saadian.

Dynastia Saadian to dynastia pochodzenia cherifijskiego, która panowała nad Marokiem w latach 1554-1601. Będąc książętami Tagmadert, od 1511 roku zaczęli rządzić na całym obszarze obejmującym Souss, Tafilalet i Dolinę Dray. Udało im się potwierdzić swoją władzę nad południem po bitwie z Wattasides w 1582 roku. Następnie odzyskali portugalski majątek, co dało im większą władzę i autorytet. W wyniku tego, w 1554 roku wypędzili Wattasidesa. Później rządzili oni całym Marokiem, zanim rozszerzyli swoje imperium na Timbuktu i Gao od końca XVI wieku. Na początku XVII wieku pojawiło się kilku zalotników, tworząc kłótnie, które osłabiły Saadyjczyków. W rezultacie stracili oni kontrolę nad krajem na rzecz lokalnych przywódców i bractw religijnych aż do 1666 r. wraz z powstaniem książąt alauyckich.

Dynastia Alaouite, będąca dynastią arabską, która od drugiej połowy XX wieku przyjęła za swoją stolicę, podobnie jak jej poprzednicy Fez i Meknes. Pojawiając się w Tafilalet i uznawani za potomków Ali, zięcia proroka Mahometa, bardzo szybko stali się sułtanami Maroka po upadku Saadów w 1659 roku. Moulay Rachid, trzeci książę alauycki, zdołał zjednoczyć kraj w latach 1664 i 1669. Oznaczało to początek dynastii, która panuje do dziś. Muhammad VI jest dwudziestym trzecim suwerenem tej sukcesji, który zapewnia szacunek dla islamu i przekazuje wszystkie wartości przekazane przez jego przodków.